ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΑΣ ΓΡΑΦΟΥΝ: ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Βρηκα πολυ ενδιαφερουσα την αποψη διαβαζοντας το αρθρο που τυχαια βρηκα στο Internet. 

Ο χωρισμος ειναι σαφως ο πιο δυσκολος θανατος οταν εχει προυπαρξει ευτυχισμενη ενωση. Το

σκισιμο στα δυο ενος ζευγαριου που βιωσε ερωτικα και υπαρξιακα μια ολοκληρωση για πολλα χρονια ειναι αρχικα μια απελευθερωση η οποια στη συνεχεια γινεται μια αγωνια. Ο καθενας προσπαθει να την ξεπερασει απο διαφορετικη οδο - αλλος μεσα απο αλλη σχεση, αλλος μεσα απο τη δημιουργια κι αλλος μεσα απ΄τα παιδια του. Η επιλογη του καθενος δειχνει και το ειδος της ερωτικης επαφης που ειχε με τον  συντροφο του μεχρι τοτε. Εκει εγκειται και η αιτια διαζυγιου, την οποια, λογω της ελλειψης σεξουαλικης παιδειας, ανακαλυπτουμε πολυ αργα και πολυ επωδυνα.

Για καποιους το ερωτικο αντικειμενο ειναι η φαντασιακη θεοποιηση ενος γονεα ο οποιος αγαπα με τροπο απολυτο θυσιαζοντας τον εαυτο του, για αλλους ειναι η ναρκισσιστικη εικονα του εαυτου στα ματια του ερωτευμενου συντροφου (ενα ειδος Δον Ζουαν), για καποιους η σαδομαζοχιστικη εκτροπη φθανει σε πιο ακραιες καταστασεις οπου η ικανοποιηση ερχεται μεσα απο την αλλοτε αργη κι αλλοτε γρηγορη κατασπαραξη του "αγαπημενου". Οι τεχνικες ειναι απειρες: θυσια, αφοσιωση, ηθικη ακεραιοτητα, κοινωνικη προβολη απο τη μια, μοιχεια, επαναλαμβανομενες, ψυχαναγκαστικες σχεσεις, πειθαναγκαστικη ενασχοληση με την εργασια, το χρημα ή το φαγητο απο την αλλη. 

Ομως, περα απο τον ψυχισμο που διαμορφωνεται μεσα στα γονεικα προτυπα, η χαρακτηρολογικη μας δομη και, εν τελει ο "εαυτος", καλουπωνεται απο το κοινωνικο-συμβολικο, ιεραρχικο πλεγμα αξιων, ιδεων και μοντελων συμπεριφορας. Στην δικη μας κοινωνικη κουλτουρα η γυναικα χαιρετα χαιρεκακα μετα απο εναν χωρισμο λογω της πιεσης που εχει υποστει και η οποια εμποδιζει την ολοπλευρη αναπτυξη της στην ιδιωτικη και κοινωνικη σφαιρα. Ο ανδρας δεχεται  την μεγαλυτερη συναισθηματικα τραυματικη εμπειρια που εχει βιωσει μεχρι τοτε: τον πετανε στα σκυλια, τον ριχνουν στον υπονομο, οι αρρωστιες παραμονευουν και η μοναξια ειναι πιο βασανιστικη στην παρεα των αλλων.  Η τροφος που φροντιζε για την επιβιωση του εχει χαθει ανεπιστρεπτι και η βιαστικη αναζητηση συντροφου προσπαθει να καλυψει αυτο το κενο. 

Ολη η οικονομικη εκδικητικοτητα εναντιον της πρωην συζυγου μεσα απο δικαστικες διαμαχες, περιουσιακα στοιχεια και διατροφες της πεινας απ΄τη μια οσο και η τιμωρια μεσω της αποστερησης του δικαιωματος στην ανατροφη των παιδιων μετα απο διεκδικηση της επιμελειας των παιδιων απο την αλλη αποδεικνυει περιτρανα οτι τιποτε δεν τελειωσε. Κανενας δεν αποδεχθηκε το περασμα του χρονου, τον κυκλο που εκανε η γνωση μιας σχεσης. Ομως, ολ΄αυτα δεν ειναι τιποτε αλλο απο την αρνηση να δεχτουμε την δικη μας συμμετοχη στο εγκλημα, την δικη μας αποδοχη του θανατου. Γιατι εμεις δεν ξεραμε. Εμεις οι ναρκισσευομενοι μωροι χασκογελασαμε με τις προσφορες του Οφι. Εμεις κολακευτηκαμε απ΄τα επαινετικα του λογια, το λαγνο του βλεμμα, τα δελεαστικα του δωρα και ενδωσαμε. Εμεις προδωσαμε για να προδοθουμε. Κι ετσι ανοιξαμε την πορτα του Τελους. Επομενως, πραγματι αν δεν υπηρχε παντρεια, δεν θα χωριζαμε. Αν δεν υπηρχε υποδουλωση, θα ημασταν ακομα μαζι. Αν δεν υπηρχε εκμεταλλευση, δεν θα αποζητουσαμε το χωρισμο. Αν δεν ειχαμε την αγνοια να θελουμε να εξουσιασουμε το σωμα του αλλου, να του υποδειξουμε τις επιθυμιες και τα ονειρα του, κανενας απ΄τους δυο δεν θαφευγε. Δεν θα χρειαζοταν κανεις ν΄ανοιξει την πορτα για ν΄αναπνευσει. 

Κι ολα αυτα γιατι δεν μαθαμε ποτε τι σημαινει Ερωτας. Δεν επιδιωξαμε ποτε την γνωση του Εαυτου. Η επιστημη μας δεν ανακαλυψε ποτε τη σχεση της θεολογιας με την ψυχαναλυση, τη σχεση της ψυχαναλυσης με τη φυσικη, τη σχεση της γλωσσας με τη χημεια και τη σχεση ολων μεταξυ τους. Και καθε φορα που καποιος το αποτολμουσε, η μνημη του θανατου ηταν τοσο ισχυρη και η αγνοια για το τι ειναι θανατος τοσο βαθεια που ολοκληρες κοινωνιες λιθοβολουσαν τον φουκαρα που τολμαγε να βγαλει γλωσσα κατα της "πραγαμτικοτητας".   Αναγνώστρια