H YΠΟΜΟΝΗ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ

Οι επιτροπές, η εξουσία, η γραφειοκρατία,η διοίκηση ,οι τράπεζες το εμπόριο,οι εφορίες,η έλλειψη χρημάτων , η πίεση ψυχολογική και σωματική, όλα μαζί συνθέτουν τα τερατουργήματα εξάρτησης του Έλληνα πολίτη, κάνοντας την
ζωή του κόλαση, όταν σε κάποια φάση η στιγμή της ζωής του,απευθύνεται όχι για δικό του λόγο, αλλά για θέματα που αφορούν την σχέση του κράτους με τον πολίτη, κάνουν την ζωή του βάναυση και ταλαίπωρη, αποκτώντας νοσήματα χρόνιων παθήσεων, με τα οποία γίνονται εισαγωγές στα νοσοκομεία για να θεραπευτούν.

Από εκεί ξεκινάει ένας άλλος Γολγοθάς, για αυτούς που έμπλεξαν με το γραφειοκρατικό σύστημα, ειδικά με αυτούς που λόγω ανικανότητας παραπέμπονται στις ειδικές εξεταστικές επιτροπές του ιατρικού προσωπικού για να κρίνουν αν ο ασθενής είναι κατάλληλος η όχι για να πάρει κάποιο οικονομικό βοήθημα, η για να πάρει πρόωρη συνταξιοδότηση με την οποία θα τον βοηθήσει στην ήδη υπάρχουσα σωματική του αναπηρία, η θα βοηθήσει στο να πάρει κάποια αναρρωτική άδεια για να απουσιάσει δικαιολογημένα από την δουλειά του.

Η κρίση ως συνήθως δεν γίνεται με αντικειμενικά κριτήρια και ανάλογα με την συμπάθεια και την αντιπάθεια των προσώπων που εμπλέκονται για διάφορους λόγους , με τούς κρατικούς φορείς η όχι, έχουμε και πολλές περιπτώσεις ανθρώπων με τούς οποίους αρρωσταίνουν μόνο με την ιδέα , ότι θα έχουν άμεση η έμμεση επικοινωνία με υπαλλήλους που αφενός μεν δεν κάνουν σωστά την δουλειά τους και αφετέρου , γίνονται κυνικοί και απάνθρωποι σε προβλήματα που απασχολούν τον ίδιο, την υγεία του , και φυσικά την οικογένεια του.

Η καθημερινή μας εμπλοκή με την αρρωστημένη φύση των δημόσιων υπηρεσιών και όχι μόνο, κάνουν την ζωή χιλιάδων πολιτών, σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, δύσκολη έως ανυπόφορη, χωρίς να λογαριάζεται το κόστος, και η ανθρώπινη υπομονή που πλέον δεν υπάρχει και έχει εξαντληθεί στα όρια των απειλών και των δημοσιεύσεων , για όλα εκείνα τα προβλήματα με τα οποία , η ανοχή και τα όρια του καθένα μπορεί να ποικίλουν , αλλά υπάρχει και το φιλότιμο το οποίο μπορεί στην Ελλάδα να σημαίνει πολλά , αλλά με το καιρό ξεχάστηκε η έννοια του αλλά και η σημασία του σε ένα λαό που υποτίθεται αναγνωρίζει πολλά από αυτά που υποφέρει , αλλά δεν κάνει απολύτως τίποτα η αδιαφορεί για τις περιπτώσεις όλων εκείνων των πολιτών που , σωρεύονται στα γραφεία και στην καθημερινή εξουσία που ασκεί , ο καθένας από τούς ανώτερους υπαλλήλους στον αθώο πολίτη.

Μπορεί η αναλγησία του κράτους , και των υπαλλήλων τους να βρίσκεται στα πρόθυρα της τρέλας για ένα πολίτη που θέλει να εξυπηρετηθεί και να κάνει την΄ξένη δουλειά δικιά του, ας εξαλειφθεί δίνοντας προτεραιότητα στον πολίτη και στο πρόβλημα του που καθημερινά τον ταλαιπωρεί και τον κουράζει σε σημείο να αρρωσταίνει και να αποκτάει ψυχοσωματικές ασθένειες με τις οποίες θα τον , αποτελειώσουν οι γιατροί τού κράτους , αμφισβητώντας το πρόβλημα και τον ίδιο.

Σόκολος Νίκος