H λιτότητα της εποχής μας φέρνει αργό θάνατο

Με τον   Νίκο   Σόκολο

Η ιστορία με τα χαράτσια και τους φόρους επαναλαμβάνεται όπως επαναλαμβάνεται και η ιστορία της ζωής μας , με όλα εκείνα τα απρόβλεπτα και παραλειπόμενα που ζούμε με ξεχωριστό τρόπο και το πώς αντιλαμβανώμαστε την κάθε περίπτωση, σε εκείνα που μας απασχολούν και μάς καθηλώνουν στην καθημερινότητα μας.

Τι και αν θεωρούνται όλα τα μέτρα αντισυγματικά , τι και αν κλιμακώνονται οι κινητοποιήσεις και οι απεργίες των συνδικαλιστικών οργάνων που εκπροσωπούν κάθε επαγγελματικό φορέα και εργατικό συνδικάτο, τι και αν πεθαίνει κόσμος περιμένοντας στίς ουρές, για να φανεί έντιμος και συνεπής στίς υποχρεώσεις τους, τι και αν προγραμματίζονται νέα συλλαλητήρια και νέες απεργιακές εξαγγελίες, τι και αν φαίνεται οτι υπάρχει νέα δυναμική τού κόσμου, με έντονες τις αντιδράσεις του κόσμου και τις δυσβάκτακτες φορολογικές επιβαρύνσεις με τις οποίες κανένα νοικοκυριό δεν μπορεί να αντέξει, τι και αν γίνονται όλα με μεθόδευση και στόχο να εξαθλιωθεί και το τελευταίο σπίτι που έχει τις λιγοστές του οικονομίες σε περίπτωσης ανάγκης και για την αξιοπρεπή διαβίωση, τών ανθρώπων που συμμετέχουν ενεργά στόν υγειή κοινωνικό ιστό , του εργατικού ,παραγωγικού και μή δυναμικού προσωπικού , σε μια χώρα που συνεχώς περνάει δοκιμασίες και ταπεινώσεις.

Ολα αυτά συμβαίνουν γιατί δώθηκαν πειθώρεια και η ανοχή άγγιξε τα όρια κάθε συνειδητού ανθρώπου που μοχθεί και παλεύει για το δικό του δίκαιο, το δίκαιο της αιοπρεπούς διαβίωσης σε μιά κοινωνία που έχει σάν δικό της ευργέτη και σύστημα την χρηματοικονομική αξία και συναλλαγή σε κάθε μία από τις περιπτώσεις που ο κόσμος έμαθε να λειτουργεί διαφορετικά.

Ολα αυτά γίνονται σαν να μήν υπάρχει κανένα απολύτως νοήμα με το οποίο , γίνονται για να προκληθούν εντυπώσεις και να δωθεί μιά συνέχεια σε ένα αυταρχικό σύστημα το οποίο αγαπάει την υποδούλωση και την καταπίεση του κόσμου χωρίς να υπάρχει, δημοκρατική συναίνεση του για όλα αυτά που προγραμματίζονται και εκτελούνται χωρίς την κοινή συμφωνία του και την κοινή του γνώμη.

Ο δημοκρατικός θεσμός της χώρας καταλύεται και καταργείται συστηματικά από τα ισχυρά και ισοπεδωτικά μέτρα με τα οποία αφανίζουν τον ελληνικό πληθυσμό χωρίς να υπάρχει καμία ελπίδα , παραμικρόύ διαλογισμού και ίσως κάποιου δημοψιφίσματος με το οποίο , θα εισακούονταν οι δημοκρατικές φωνές ενός λαού που αγκομαχεί στίς ανηφόρες της ισοπεδωτικής πολιτικής αλλά και των κλειστών προσώπων ενός πολιτικού συστήματος που αγαπάει τον μονόδρομο της αδιαλλαξίας και της μονότονης πολιτικής, του σφαγιασθέντα λαού.

Η φωνή του δεν εισακούστηκε και δεν θα εισακουστεί ποτέ αν δεν τεθούν οι δημοκρατικές διαδικασίες για το τι ζητάει και τι θέλει απο ένα πολιτκό αποτυγχημένο σύστημα που αγαπάει την προσκόλληση του στο να εξοντώνει τα παιδιά του και ναθέλει να δημιουργήσει ενα κόσμο ελεγχώμενο σε κάθε δίκαιη αντίδραση του και σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση με την οποία δυναμώνει την φωνή του και ανακτά δυνάμεις για να προβάλλει την δική του αντίσταση , σε ένα τρόπο που αντιστέκεται στην καθημερινή του δολοφονία και στήν  εξαπάτηση του μέσα από ψεύτικες υποσχέσεις και καθιέρωση μιάς οικονομικής πολιτικής η οποία τον πνίγει λίγο λίγο μέχρι τον θανάτο του.