Ο Δρόμος έχει την δική του ιστορία, και μαζί με αυτόν , ένα δέντρο απομονωμένο ξεχασμένο, μέσα στην πολύβουη κίνηση των αυτοκινήτων και των ανθρώπων , φαίνεται ότι δεν νοιάζονται για κάτι το ουσιαστικό, και ενδιαφέρον.
Ένα γυμνό δέντρο με τα ελάχιστα φύλλα που τού έχουν απομείνει, θυμίζει πολλά και έχει την δική του ιστορία, μέσα από την οποία περιγράφει την δικιά του ζωή ,και τούς απόμακρους ανθρώπους ,μοιάζει να στρέφονται όλα γύρω από τον εαυτό τους και από τη δικιά τους τροχιά αδιαφορώντας για τούς διπλανούς τους, και για όσα βρίσκονται δίπλα τους.
Μια μικρή παρατήρηση, σου προκαλεί το ενδιαφέρον για αυτά που ανακαλύπτεις πάνω του. Σκαλισμένο πάνω του με αρχικά γράμματα κάποιων περαστικών, διακρίνεις ξεχασμένα από άλλες χρονιές χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και λαμπάκια που αν τοποθετήσεις την πρίζα τους σε κάποια υποδοχή ηλεκτρικού ρεύματος ειδικά την ώρα που σουρουπώνει, θα εκπλαγείς με την φωταγώγηση τους και με την παιχνιδιάρικη αίσθηση του φωτός , να παίζουν το δικό τους ρυθμό, κάνοντας την ποικιλία των χρωμάτων να τρεμοπαίζουν στην συχνότητα των όμορφων εκπλήξεων, που δεν φαίνεται να είναι καν ο τόνος των ειδικών εφέ, που προκαλούν εντύπωση στο διάβα των περαστικών.
Ξεχασμένο από τον χρόνο, άφησε πάνω του σημάδια ενός χριστουγεννιάτικου μοτίβου και σαφώς την πληγωμένη του μορφή από τις βαθιές χαραματιές ενός αιχμηρού μαχαιριού, θυμίζοντας τα αισθήματα που έχουν και μοιάζουν με τα ανθρώπινα φαίνεται να είναι ζωντανοί οργανισμοί που έχουν πολλές και βασικές λειτουργίες.
Στην παγωμένη νύχτα ,τα φώτα της αναλαμπής τρεμοπαίζουν και μαζί με αυτήν τρεμοπαίζουν οι αθώες ψυχές των παιδιών που ζούνε το δικό τους όνειρο, το όνειρο των Χριστουγέννων και εκείνων των οραμάτων που αισθάνονται την μοναξιά και το κρύο, την απάνθρωπη στάση των διπλανών τους να την απομακρύνουν με τον ερχομό του αγίου βασιλείου με μια κόκκινη άμαξα και με πολλούς τάρανδους , να διασχίζουν τον αέρα της μολυσμένης ατμόσφαιρας από την κίνηση των αυτοκινήτων και να αναζητούν μια ζεστή αγκαλιά ίδια με εκείνη της στοργικής τους μητέρας που τούς άφησε στο έλεος τού βοριά, για να εξοικονομήσουν λίγα χρήματα για την ίδια την οικογένεια που τού έστειλε στους δρόμους της ντροπής και τής ζητιανιάς.
Αυτές οι οικογένειες δεν ένιωσαν ποτέ τον καημό και την στεναχώρια των ευαίσθητων παιδιών που ζούνε μακριά τους με στόχο την εργασία και την παράνομη έκθεση τους σε ένα ακατάλληλο χώρο , υβριστικών και προκλητικών διαθέσεων από ένα κόσμο που περνάει αδιάφορος και στοχευμένος από τις πολλές του βιοτικές του μέριμνες ξεχνώντας την ζεστή του αγκαλιά και την περιφρόνηση του σε ένα δείγμα πολιτισμού που μάλλον δεν φτάνει ποτέ στην δικιά μας βολεμένη ζωή και στην γνήσια η ανόθευτη συναισθηματική τους αξία.
Αυτά τα δέντρα που στολίζονται κάτω από την επιφάνεια της κοσμικής ακτινοβολίας διαθέτουν την δική τους ζωντανή μίμηση σε όσα παιδιά αναζήτησαν την ελάχιστη συντροφιά τους, κάτω από το φύλλωμα της ζεστής παρηγοριάς ότι κάποιος τούς περιμένει σε μια από τις πολλές ευχές αλλά καμία συμπάθεια, και καμία επαφή που θα απαλύνει το ζήτημα της μοναχικής τους πορείας σε ένα κόσμο που φαίνεται και είναι σκληρόκαρδος μέσα από τον πλουτισμό των άψυχων αντικειμένων που τούς παγώνουν ακόμα περισσότερο την καρδιά και τον ψυχρό τους κόσμο και πλούτο.
Το μοναχικό παιδί και το δέντρο θα ενώσουν τις ζωές τους κάτω από την λαμπερή φωτεινότητα της πολιτείας , αποφεύγοντας τις κινήσεις και τα βλέμματα των βιαστικών περαστικών , και θα ζήσουν τα δικά τους Χριστούγεννα μακριά από την πολυκοσμία και την ψυχρότητα των ανεπιθύμητων επαφών τους.
Καλά Χριστούγεννα.
Σόκολος Νίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου